This anthology on creativity represents a lifetime of reading and study by the late Charles Dewey Tenney, a philosopher who had been a student of Alfred North Whitehead at Harvard. In a series of fourteen essays Tenney considers the various factors that can be identified in creativity, followed by the recorded testimony of philosophers, artists, historians, explorers, scientists and others, both theorists and practitioners. The contributors extend in time from Aristotle and Sophocles to Buckminster Fuller and May Sarton. They (...) include such diverse thinkers as Martin Luther, Karl Marx, Lewis Carroll, Julian Huxley, Albert Einstein, Abraham Lincoln, Gertrude Stein, Henry Nelson Wieman and Alfred North Whitehead. In all, more than 300 of the world's most creative individuals are included. Contents: Discovery, Invention and Creation; Roots of Discovery; Environs of Discovery; Agents of Discovery; Hinderances to Discovery; Observation and Discovery; Reason in Discovery; Reverie Discovery; Imagination in Discovery; Sensibility and Discovery; Method in Discovery; Artistry in Discovery; Diffusion; and Foresight and Discovery. (shrink)

Moje zainteresowanie pracami i dziełem Michaiła Bachtina oraz Eugena Rosenstocka-Huessy bierze swój początek z odkrycia, ze obaj myśliciele zgodnie twierdzili, iż religijna moc języka oraz mowy wyrasta z różnorodnych kryzysów życiowych. Theoria przez nich stworzona zbudowana jest na gruncie praxis i czerpie swą siłę ze zderzenia doświadczeń duchowych i intelektualnych obu filozofów z rewolucyjnym wrzeniem otaczającej ich współczesności. Wykład niniejszy to próba nawiązania dialogu z osobami podzielającymi podobne zainteresowania i troski. Pisząc go kierowałem się także pragnieniem zaabsorbowania uwagi moich słuchaczy (...) przedstawione w nim istoty metalingwistyki głoszonej przez „nieortodoksyjnego" prawosławnego teoretyka literatury i filozofa języka, Michaiła Bachtina, oraz znaczeniem metanomiki opracowanej przez „rewolucyjnie konserwatywnego" chrześcijańskiego myśliciela mowy i filozofa społecznego, Eugena Rosenstocka-Huessy. Zamiarem moim jest przedstawienie roli, jaką społeczno-religijne modele filozofii i socjologii oparte na mowie i języku mogą^ odegrać w dążeniach do zaprowadzenia pokojowego współistnienia na całej naszej planecie. Ten właśnie obszar zainteresowań został określony przez Williama Jamesa, amerykańskiego filozofa pragmatyzmu, mianem „moralnego równoważnika wojny”. Przywołując na pamięć ogromną rzeszę myślicieli, których prace odnoszą się bezpośrednio do wyznaczonego tu obszaru – a w pewnych przypadkach noszą znamiona dzieła prekursorskiego – nie możemy poprzestać na wymienieniu tylko nazwiska Williama Jamesa. Inne wielkie postaci to: Charles Sanders Pierce, George Herbert Mead, a także myśliciele podejmujący zagadnienia, które później stały się treścią filozofii Rosenstocka-Huessy, tj. Giovanni Battista Vico, J. G. Hamann, Comte de Saint-Simon oraz Giuseppe Ferrari. (shrink)

Moje zainteresowanie pracami i dziełem Michaiła Bachtina oraz Eugena Rosenstocka-Huessy bierze swój początek z odkrycia, ze obaj myśliciele zgodnie twierdzili, iż religijna moc języka oraz mowy wyrasta z różnorodnych kryzysów życiowych. Theoria przez nich stworzona zbudowana jest na gruncie praxis i czerpie swą siłę ze zderzenia doświadczeń duchowych i intelektualnych obu filozofów z rewolucyjnym wrzeniem otaczającej ich współczesności. Wykład niniejszy to próba nawiązania dialogu z osobami podzielającymi podobne zainteresowania i troski. Pisząc go kierowałem się także pragnieniem zaabsorbowania uwagi moich słuchaczy (...) przedstawione w nim istoty metalingwistyki głoszonej przez „nieortodoksyjnego" prawosławnego teoretyka literatury i filozofa języka, Michaiła Bachtina, oraz znaczeniem metanomiki opracowanej przez „rewolucyjnie konserwatywnego" chrześcijańskiego myśliciela mowy i filozofa społecznego, Eugena Rosenstocka-Huessy. Zamiarem moim jest przedstawienie roli, jaką społeczno-religijne modele filozofii i socjologii oparte na mowie i języku mogą^ odegrać w dążeniach do zaprowadzenia pokojowego współistnienia na całej naszej planecie. Ten właśnie obszar zainteresowań został określony przez Williama Jamesa, amerykańskiego filozofa pragmatyzmu, mianem „moralnego równoważnika wojny”. Przywołując na pamięć ogromną rzeszę myślicieli, których prace odnoszą się bezpośrednio do wyznaczonego tu obszaru – a w pewnych przypadkach noszą znamiona dzieła prekursorskiego – nie możemy poprzestać na wymienieniu tylko nazwiska Williama Jamesa. Inne wielkie postaci to: Charles Sanders Pierce, George Herbert Mead, a także myśliciele podejmujący zagadnienia, które później stały się treścią filozofii Rosenstocka-Huessy, tj. Giovanni Battista Vico, J. G. Hamann, Comte de Saint-Simon oraz Giuseppe Ferrari. (shrink)

"This volume is a scholarly collection of massive biographical detail, much of which is being revealed for the first time." --Isis A selection of Fisch's most important articles on these topics is presented here in a convenient format, including revisions and updating and a complete bibliography of Fisch's published writings.

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:Pragmatism and a Behavioral Theory of Meaning HAROLD N. LEE IT HAS BEEN ALMOST ONE HUNDRED YEARS since the publication of Peirce's article "How to Make Our Ideas Clear" in the Popular Science Monthly. There Peirce stated what came to be called The Pragmatic Maxim. 1 Since then pragmatism has been developed and expounded by many proponents. Some of the developments have differed markedly from others, and some (...) of these differences are not easily compatible.2 Opponents of pragmatism have differed in their interpretations in step with the proponents. As the century is rounded out, we should be able to review the scene and appraise the maneuvers and sorties. Just what is pragmatism? It has often been held that pragmatism is not the name of a philosophy but only of a loose collection of philosophies having at most a faint family resemblance. It must be admitted that this interpretation received some support from James's genial and hospitable personality. Nevertheless, I think it is incorrect. We can now discern a central, characterizing position which the early proponents of the new movement were setting forth and defending; and we can free it from misunderstandings that have historically beset it. It was apparent from the first that action and the consequences of action were to be regarded as fundamental to the new position, but this characterization is vague enough to cover many incompatible special developments. It can be sharpened now, after a century of discussion and debate, and we can identify the respects in which action is central, thus separating the general position from the special interests belonging to one or another of the individuals who were its early advocates. Such clarification will reveal a pragmatism that is highly relevant to contemporary philosophy. I. Peirce proposed his maxim as a theory of meaning: the clear apprehension of an idea is to be obtained by considering the effects or consequences on future possible action that follow from the idea. Meanings consist in the possible effects of present experience on future behavior. In accordance with the pragmatic maxim, I shall take the behavioral theory of meaning and the behavioral theory of knowledge that issues from it to be the central position of pragmatism. What is either incompatible or unnecessary to this behavioral core is expendable, and if it has contributed to the misunderstanding or misrepresentation of the core, it should be abandoned in the further development of pragmatism. Both Peirce and James presented pragmatism primarily 1 Collected Papers o/ Charles Sanders Peirce, vols. 1-6 ed. by Charles Hartshorne and Paul Weiss; vols. 7-8 ed. by Arthur W. Burks (Cambridge, Mass.: Harvard University Press, 1931-35, 1958), vol. 5, paragraphs 2 and 402. Hereafter cited as CP followed by volume and paragraph number. 2 See A. O. Lovejoy, "The Thirteen Pragmatisms," Journal o[ Philosophy, V (1908); reprinted in The Thirteen Pragmatisms and Other Essays (Baltimore: The Johns HopkinsPress, 1963). [435] 436 HISTORY OF PHILOSOPHY as a method, but in the philosophies of both, and of Dewey as well, the emphasis on method is often obscured by specific doctrines in some field such as ontology, epistemology or ethics; and in the cases especially of James and Dewey, it was the special doetrines that elicited the bulk of the adverse criticism. The pragmatism of all the early pragmatists was so mixed with other advocacies and causes that it was often difficult to distinguish between what should be called pragmatic and what should not. Pragmatism did not emerge full-blown in stark separateness. Certain auxiliary positions that revolve around the behavioral theory of meaning also characterize pragmatism. They are to be found in the writings of all the early pragmatists and both yield and receive systematic support from the behavioral theory of meaning. Together with the theory of meaning they demarcate the core of pragmatism. The list is as follows: (1) Meaning and knowledge are behaviorally defined. (2) The various forms of pragmatism share an evolutionary, naturalistic outlook. (3) They all emphasize, in harmony with the evolutionary outlook, process and time-especially the continuity of passage and temporality. (4) They all show, in harmony with the continuity of process, a tendency to reject Cartesian dualism... (shrink)

In the cognitivist paradigm, metaphor's conceptual nature is investigated almost exclusively in its verbal manifestations. Research on nonverbal expressions of conceptual metaphors is still surprisingly scarce. Although some pioneering work has been done in the area of pictorial metaphor, the work has hitherto focused on specific instances of isolated metaphors. For better insight into the nature of conceptual metaphors, it is necessary to examine if they can be rendered pictorially and mixed-medially, and if so, what forms they could take. In (...) this case study, a structural metaphor from Ian McEwan's novel The Comfort of Strangers is analyzed and compared to its counterpart in the film that Paul Schrader based on the book. The article ends with suggestions for generalizations across different media, including a distinction between explicitly and implicitly signaled metaphors. (shrink)

Hegel and Canada is a collection of essays that analyses the real, but under-recognized, role Hegel has played in the intellectual and political development of Canada. The volume focuses on the generation of Canadian scholars who emerged after World War Two: James Doull, Emil Fackenheim, George Grant, Henry S. Harris, and Charles Taylor.